Poema de Olga Novo titulado “Premontaña” y recogido en su poemario “Feliz Idade”.
Tiven a premonición de que ía devir unha montaña.
Sentín os minerais facer chispas na mente
e fun pián pián ata o centro mesmo da terra
sentir como espatexas e como o útero me medra
ata alcanzar a dimensión exacta
da poesía.
Agora son cóncava ou convexa segundo me mires ti
ou me mire eu:
hai cousas que só se comprenden
levando unha vida dentro.
Tiven a premonición
de que ía devir unha montaña
e a miña mente tectónica percibe
desprazamentos de turba e de lignito
cando xogas co cordón umbilical á corda
e moves os cimentos do coñecemento
e provocas cun xesto
un maremoto amniótico
aquí dentro
onde son
máis que nunca unha poeta
e para sempre unha premontaña.
Miran os grilos e os toupos
e tódolos seres de visión subterránea
como se forma o monte da miña entraña
e a miña emoción bátelles no peito
coma unha raiola de sol nos ollos
que só ven baixo a vida.
Estás ás miñas escuras
por fin dou sombra coma as árbores
e son un río invisible no que aboias coma unha ouca.
E síntome ladeira
e sinto que me soben a pé seres que descoñezo
sinto que me repta o saber
que se me pousa enriba unha nevarada
coma se a inmensa xeoloxía do amor me fora revelada
e a miña preñez cumprise
a soberbia intuición
de que ía devir unha montaña.
Notas ásperas 