“MEDIDA PLANETARIA. POÉTICA TRES. O POR QUE DOS VELENOS”. Poema de Emma Pedreira en ‘Casa de orfas’
Imaxinei de vez cómo sería vixiar as noites
sabendo de esqueletos fondeando embaixo da casa.
Polo mesmo vixío os meus propios ósos soterrados no
/adentro de min
e cómo poderían traizoarme os animais violentos que acarreo.
Qué loita sería a que espertase o movemento da noite á alta
/hora
en que é imposíbel lembrar todo o do corpo para apuntalar
/dominios.
Cómo é que aínda son a única que se nomeou asasina
cando en verdade todos temos o coitelo ou a palabra
/atragoados no revés da man.
O veleno é só unha fórmula de non tocar a pel,
unha única salvedade para tender a boca de través e baleirar
/un espanto de corpo
sobre o óso enteiro.
É único movemento de pechar e amasar arteria principal con
/semente
como quen fai un pan moi limpo e mol.
Que coma que queira, que vixíe cada quen este equilbrio;
dentro do meu pan está o meu veleno,
e pola casa
todo o meu corpo
que agarda
con fame.
Notas ásperas 